ขเจา หมายถึง [ขะ-] (ถิ่น-พายัพ, ปักษ์ใต้) น. ต้นกระเชา. (ดู กระเชา).
[ขะหนะ] น. ครู่, ครั้ง, คราว, เวลา, สมัย. (ป.; ส. กษณ).
ก. ม้วนตัวให้เป็นวง ๆ เช่น งูขด, ทําให้เป็นวง ๆ เช่นนั้น เช่นเอาลวดมาขด, งอหรือทําให้งอ เช่น นอนขด ขดให้เป็นลวดลาย.น. สิ่งที่เป็นวง ๆ, ลักษณนามเรียกของที่เป็นวง ๆ เช่นนั้น เช่นเชือก ๓ ขด.
(ถิ่น-พายัพ) ก. ขยด, เขยิบ, กระเถิบ.
(ถิ่น-พายัพ) ก. ขัดสมาธิ.
[ขะ-] (โบ) น. กระดาน เช่น นางทายขดานผทับแด ไฟสมรลามแลลืมพาษปธาราราย. (สมุทรโฆษ).
[ขะ-] น. แมงป่อง. (ข. ขฺทวย).
[ขะ-] (โบ) น. กระดิ่ง, กระดึง, เช่น ขทิงทอง รนนทดโยงลยวแล่ง. (กําสรวล).